H διαλεκτική της στρατηγικής του αντιμπεριαλιστικού αγώνα συνιστάται στο ότι, μεσω της αντίστασης μας, των αντιδράσεων του συστήματος μας, της κλιμάκωσης της αντεπανάστασης ,της μετατροπής του συγκαλυμμενου στρατιωτικού νόμου σε απροκάλυπτο, ο εχθρός προδίδει την θέση του, αποκαλύπτεται και έτσι ,λόγω του δικού του τρόμου, κάνει τις μάζες να ξεσηκωθούν εναντίον του, δηλαδή επιτρέπει στις αντιθέσεις να οξυνθούν και, με τον τρόπο αυτο, προωθεί τον επαναστατικό αγώνα.

Όταν το 1972, τα γουρούνια κινητοποίησαν 150.000 όργανα τους, στην προσπάθεια τους να εξαρθρώσουν την RAF, μέσω της αναζήτησης καταζητούμενων απο την τηλεόραση, της παρέμβαση του Καγκελλάριου, της σύνδεσης όλων των αστυνομικών δυνάμεων με το Ομοσπονδιακό Γραφείο, αυτό σήμαινε οτι ενεργοποιήθηκε όλο το άψυχο και έμψυχο δυναμικό του κράτους , εξαιτίας ενός μικρού αριθμού επαναστατών και έγινε προφανές, σε υλική βάση, οτι το μονοπώλιο της κρατικής βίας έχει τα όρια του,οτι οι δυνατότηττες του μπορεί να εξαντληθούν, οτι ο ιμπεριαλισμός, είναι, απο άποψη τακτικής, ένα ανθρωποφάγο τέρας, αλλά στρατηγικά μια χάρτινη τίγρη. Έγινε κατανοητό, σε ένα υλικό επίπεδο, οτι εναπόκειται σε εμάς το αν θα συνεχισθεί η καταπίεση, καθώς και αν θα την συντρίψουμε.

(Ομιλία της Μάινχοφ, στις φυλακές Μόαμπιτ του Δ.Βερολίνου

στις 17/09/1974, επ' ευκαιρία της δραπέτευσης του Μπάαντερ απο την φυλακή)