Στις 9/10/2007, ο σύντροφός μας Γιάννης Δημητράκης υπέστη άλλη μία αιφνιδιαστική «πειθαρχική» μεταγωγή. Συγκεκριμένα μεταφέρθηκε από τις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές της Αλικαρνασσού. Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι η γενικότερη ανάλυση της κατάστασης στις φυλακές, ούτε το να προτείνει τρόπους υπεράσπισης των κρατουμένων από το όποιο κίνημα. Σκοπός του είναι να δημοσιοποιήσει σε πρώτο βαθμό αυτή καθαυτή την είδηση της μεταγωγής και σε δεύτερο βαθμό να στείλει κάποια μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση.
Ξεκινάμε από το αποδεδειγμένο γεγονός ότι ο Γιάννης Δημητράκης δεν είναι ένα χαρακτηριστικό και τυπικό δείγμα κρατούμενου, πράγμα το οποίο φαίνεται από την αντιμετώπιση που είχε – από τη στιγμή της σύλληψής του – από τα Μ.Μ.Ε. και τους νοσηρούς αστυνομικούς εγκεφάλους, καθώς και από την ανυποχώρητη στάση του στους αγώνες εντός και εκτός των φυλακών. Πάνω του στήθηκε μια επιχείρηση που, πέρα από την εξόντωσή του, σκοπό είχε και την στοχοποίηση του χώρου στον οποίο ανήκει ο Γιάννης, αυτού των εξεγερμένων και επαναστατημένων ανθρώπων. Από εκεί και πέρα, ο Γιάννης «υφίσταται» μια ειδική μεταχείριση, βρίσκεται στις φυλακές της Νεάπολης στην Κρήτη, συνθήκη που εκ των πραγμάτων του στερεί τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους οικείους του καθώς και τους δικηγόρους του και, εν συνεχεία, μετάγεται στις φυλακές του Μαλανδρίνου, όπου, σύμφωνα με τους νόμους των υποκριτών «σωφρονιστών», δεν πρέπει να βρίσκεται κάποιος υπόδικος. Και ο Γιάννης είναι ο μόνος.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Το υπερσύγχρονο κολαστήριο του Μαλανδρίνου είναι ένα καζάνι που βράζει, όπως και οι υπόλοιπες φυλακές. Η βιαιοπραγία ενός ανθρωποφύλακα ενάντια στο Γιάννη είναι απλά η αφορμή. Η αξιοπρέπεια που πηγάζει από την εξέγερση των κρατούμενων θέτει κάποια ζητήματα στην κοινωνία που περί «ανθρωπισμού» και «δικαιωμάτων» γενικά τυρβάζει, εμπνέει κάποιους αγωνιζόμενους ανθρώπους έξω, μα κυρίως καθιστά σαφές σε ένα κομμάτι των κρατούμενων ότι η αξιοπρέπεια και τα ελεύθερα πνεύματα δεν φυλακίζονται. Οι πάνοπλοι θρασύδειλοι της καταστολής στο Μαλανδρίνο αποφεύγουν τη σύγκρουση, μα στις υπόλοιπες φυλακές επεμβαίνουν αιματοκυλώντας ανθρώπους που διεκδικούν τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Η υπέροχη δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο! Μετά την άμεση ξεκινάει η έμμεση καταστολή. Το γαϊτανάκι ξετυλίγεται για άλλη μια φορά, απομονώσεις, ξυλοδαρμοί, μεταγωγές σε αγωνιστές κρατούμενους με σκοπό την ηθική και φυσική τους καταρράκωση, καθώς και τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Είναι γνωστό ότι στην «επιστήμη» του εγκλεισμού, γιατί περί «επιστήμης» πρόκειται, οι μεταγωγές αποτελούν ένα σημαντικό όπλο στα χέρια της υπηρεσίας των φυλακών. Πολλές φορές γίνονται επιλεκτικά και με σαφή στόχο να σπάσουν το ηθικό του μεταγόμενου. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι ένας φτωχός κρατούμενος (ξέρετε πολλούς πλούσιους;) που θα μεταχθεί π.χ. από την Αθήνα όπου ζει στην Κομοτηνή, θα στερηθεί σχεδόν τα πάντα. Από την επικοινωνία με τους δικούς του, τη νομική του υπεράσπιση μέχρι και τα λίγα υλικά αγαθά (ρούχα, φαγητό) που θα μπορούσαν να του προσφέρουν. Αυτά ισχύουν γενικά και καταδεικνύουν τον ταξικό χαρακτήρα της «δικαιοσύνης» και της φυλακής που αυτή επιβάλλει. Οι αγωνιστές κρατούμενοι, όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν και την εχθρότητα της υπηρεσίας, πράγμα που δυσκολεύει περισσότερο την έτσι και αλλιώς απάνθρωπη συνθήκη της φυλάκισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Βαγγέλης Πάλης, που εδώ και χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων πίσω από τα κάγκελα, διεκδικώντας με αξιοπρέπεια τα δικαιώματα των κρατουμένων. Ο Βαγγέλης Πάλης έχει γυρίσει όλες τις φυλακές της χώρας σε μια αλυσίδα εκδικητικών μεταγωγών, άμεση συνέπεια των αγωνιστικών του επιλογών μέσα στις φυλακές.
Ο Βαγγέλης Πάλης, όμως, όπως και ο σύντροφός μας Γιάννης Δημητράκης, καθώς και άλλοι αγωνιστές κρατούμενοι, που ίσως να ξεχνάμε ή δεν ξέρουμε, κρατάνε ζωντανό κάτι που αξίζει, το πνεύμα της ελευθερίας και της εξέγερσης, στις πιο αντίξοες συνθήκες. Όπως λέει και ένα τραγούδι «Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω. Θα περιμένω άλλες μέρες…».
Εν κατακλείδι: Θεωρούμε ότι η μεταγωγή του συντρόφου μας Γιάννη , έστω και αν «πειθαρχικά» στέκει, είναι εκδικητική και επικίνδυνη συνάμα. Το θεωρούμε αυτό γιατί η μεταγωγή ενός γνωστού αναρχικού, όπως ο Γιάννης, στην Αλικαρνασσό όπου κρατούνται και κάποιοι γνωστοί φασίστες, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα που ίσως προκαλέσει μια άλλη πειθαρχική μεταγωγή. Επίσης, λόγω της «ιδιαιτερότητας» του νησιού της Κρήτης, όπου υπάρχει ως ένα βαθμό και είναι κοινό μυστικό, συγγένεια κάποιων ανθρωποφυλάκων με κάποιους κρατούμενους, γινόμαστε αρκετά επιφυλακτικοί στο ενδεχόμενο πρόκλησης στημένων επεισοδίων από την υπηρεσία σε βάρος του συντρόφου μας.
Ο σύντροφός μας και γενικότερα οι αγωνιστές κρατούμενοι έχουν αποδείξει ότι είναι μαχητές και ό,τι και αν συμβεί θα υπερασπίσουν τον κώδικα αξιών τους και τις επιλογές τους, ανεξαρτήτως κόστους. Εμείς, όμως, οι απ’ έξω, οφείλουμε να καταστήσουμε εκ των προτέρων υπεύθυνη την υπηρεσία των φυλακών για οτιδήποτε συμβεί.
Ένα γνωστό ρητό λέει «έχουνε γνώση οι φύλακες».
Ξεκινάμε από το αποδεδειγμένο γεγονός ότι ο Γιάννης Δημητράκης δεν είναι ένα χαρακτηριστικό και τυπικό δείγμα κρατούμενου, πράγμα το οποίο φαίνεται από την αντιμετώπιση που είχε – από τη στιγμή της σύλληψής του – από τα Μ.Μ.Ε. και τους νοσηρούς αστυνομικούς εγκεφάλους, καθώς και από την ανυποχώρητη στάση του στους αγώνες εντός και εκτός των φυλακών. Πάνω του στήθηκε μια επιχείρηση που, πέρα από την εξόντωσή του, σκοπό είχε και την στοχοποίηση του χώρου στον οποίο ανήκει ο Γιάννης, αυτού των εξεγερμένων και επαναστατημένων ανθρώπων. Από εκεί και πέρα, ο Γιάννης «υφίσταται» μια ειδική μεταχείριση, βρίσκεται στις φυλακές της Νεάπολης στην Κρήτη, συνθήκη που εκ των πραγμάτων του στερεί τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους οικείους του καθώς και τους δικηγόρους του και, εν συνεχεία, μετάγεται στις φυλακές του Μαλανδρίνου, όπου, σύμφωνα με τους νόμους των υποκριτών «σωφρονιστών», δεν πρέπει να βρίσκεται κάποιος υπόδικος. Και ο Γιάννης είναι ο μόνος.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Το υπερσύγχρονο κολαστήριο του Μαλανδρίνου είναι ένα καζάνι που βράζει, όπως και οι υπόλοιπες φυλακές. Η βιαιοπραγία ενός ανθρωποφύλακα ενάντια στο Γιάννη είναι απλά η αφορμή. Η αξιοπρέπεια που πηγάζει από την εξέγερση των κρατούμενων θέτει κάποια ζητήματα στην κοινωνία που περί «ανθρωπισμού» και «δικαιωμάτων» γενικά τυρβάζει, εμπνέει κάποιους αγωνιζόμενους ανθρώπους έξω, μα κυρίως καθιστά σαφές σε ένα κομμάτι των κρατούμενων ότι η αξιοπρέπεια και τα ελεύθερα πνεύματα δεν φυλακίζονται. Οι πάνοπλοι θρασύδειλοι της καταστολής στο Μαλανδρίνο αποφεύγουν τη σύγκρουση, μα στις υπόλοιπες φυλακές επεμβαίνουν αιματοκυλώντας ανθρώπους που διεκδικούν τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Η υπέροχη δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο! Μετά την άμεση ξεκινάει η έμμεση καταστολή. Το γαϊτανάκι ξετυλίγεται για άλλη μια φορά, απομονώσεις, ξυλοδαρμοί, μεταγωγές σε αγωνιστές κρατούμενους με σκοπό την ηθική και φυσική τους καταρράκωση, καθώς και τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Είναι γνωστό ότι στην «επιστήμη» του εγκλεισμού, γιατί περί «επιστήμης» πρόκειται, οι μεταγωγές αποτελούν ένα σημαντικό όπλο στα χέρια της υπηρεσίας των φυλακών. Πολλές φορές γίνονται επιλεκτικά και με σαφή στόχο να σπάσουν το ηθικό του μεταγόμενου. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι ένας φτωχός κρατούμενος (ξέρετε πολλούς πλούσιους;) που θα μεταχθεί π.χ. από την Αθήνα όπου ζει στην Κομοτηνή, θα στερηθεί σχεδόν τα πάντα. Από την επικοινωνία με τους δικούς του, τη νομική του υπεράσπιση μέχρι και τα λίγα υλικά αγαθά (ρούχα, φαγητό) που θα μπορούσαν να του προσφέρουν. Αυτά ισχύουν γενικά και καταδεικνύουν τον ταξικό χαρακτήρα της «δικαιοσύνης» και της φυλακής που αυτή επιβάλλει. Οι αγωνιστές κρατούμενοι, όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν και την εχθρότητα της υπηρεσίας, πράγμα που δυσκολεύει περισσότερο την έτσι και αλλιώς απάνθρωπη συνθήκη της φυλάκισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Βαγγέλης Πάλης, που εδώ και χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων πίσω από τα κάγκελα, διεκδικώντας με αξιοπρέπεια τα δικαιώματα των κρατουμένων. Ο Βαγγέλης Πάλης έχει γυρίσει όλες τις φυλακές της χώρας σε μια αλυσίδα εκδικητικών μεταγωγών, άμεση συνέπεια των αγωνιστικών του επιλογών μέσα στις φυλακές.
Ο Βαγγέλης Πάλης, όμως, όπως και ο σύντροφός μας Γιάννης Δημητράκης, καθώς και άλλοι αγωνιστές κρατούμενοι, που ίσως να ξεχνάμε ή δεν ξέρουμε, κρατάνε ζωντανό κάτι που αξίζει, το πνεύμα της ελευθερίας και της εξέγερσης, στις πιο αντίξοες συνθήκες. Όπως λέει και ένα τραγούδι «Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω. Θα περιμένω άλλες μέρες…».
Εν κατακλείδι: Θεωρούμε ότι η μεταγωγή του συντρόφου μας Γιάννη , έστω και αν «πειθαρχικά» στέκει, είναι εκδικητική και επικίνδυνη συνάμα. Το θεωρούμε αυτό γιατί η μεταγωγή ενός γνωστού αναρχικού, όπως ο Γιάννης, στην Αλικαρνασσό όπου κρατούνται και κάποιοι γνωστοί φασίστες, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα που ίσως προκαλέσει μια άλλη πειθαρχική μεταγωγή. Επίσης, λόγω της «ιδιαιτερότητας» του νησιού της Κρήτης, όπου υπάρχει ως ένα βαθμό και είναι κοινό μυστικό, συγγένεια κάποιων ανθρωποφυλάκων με κάποιους κρατούμενους, γινόμαστε αρκετά επιφυλακτικοί στο ενδεχόμενο πρόκλησης στημένων επεισοδίων από την υπηρεσία σε βάρος του συντρόφου μας.
Ο σύντροφός μας και γενικότερα οι αγωνιστές κρατούμενοι έχουν αποδείξει ότι είναι μαχητές και ό,τι και αν συμβεί θα υπερασπίσουν τον κώδικα αξιών τους και τις επιλογές τους, ανεξαρτήτως κόστους. Εμείς, όμως, οι απ’ έξω, οφείλουμε να καταστήσουμε εκ των προτέρων υπεύθυνη την υπηρεσία των φυλακών για οτιδήποτε συμβεί.
Ένα γνωστό ρητό λέει «έχουνε γνώση οι φύλακες».
Παραφράζοντάς το λίγο, θα αναρωτηθούμε «έχουν γνώση οι ανθρωποφύλακες;»
και θα κλείσουμε με μια παραίνεση:
Καλύτερα να έχουν.
Καλύτερα να έχουν.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Κάποιοι Σύντροφοι του Γ.Δ.
