Μία μεγάλη φοιτητική διαδήλωση, απίστευτη βιαιότητα της αστυνομίας, αδιάκριτες συλλήψεις. Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να προσπαθήσω να καταλάβω σιγά-σιγά τον αγώνα σας για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, την προσπάθειά σας να διατηρήσετε το άσυλο με κάθε δυνατό τρόπο και να υπενθυμίσετε στην κυβέρνηση το καθήκον της να πληρώνει για τη μόρφωσή σας και για αυτή των παιδιών σας στο μέλλον. Εξάλλου δεν πρόκειται για τα λεφτά τους - πρέπει να θυμάστε ότι εσείς κι οι γονείς σας έχετε ήδη πληρώσει το φόρο που τους αναλογούσε για να εξασφαλίσουν το δικαίωμα σας στη γνώση. Αντί να δίνουν νέες διαστάσεις σε αυτό το δικαίωμα, πουλάν το ψέμα ότι τα ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια θα φέρουν τάχα μια καλύτερη μορφή εκπαίδευσης. Κι έτσι καταλήγουν να διαθέτουν λιγότερα χρήματα για την παιδεία και περισσότερα για την ασφάλεια: την ασφάλεια αυτών που έχουν πολλά να χάσουν, την ασφάλεια της τροφοδότησης της οικονομίας από πτυχιούχους και την ασφάλεια της αύξησης της ροής των ευρώ προς τις τσέπες τους. Και φυσικά την εξασφάλιση εργατικού δυναμικού από εσάς που θα το ξεθεώνουν στο μέλλον για μισθούς πείνας.
Άραγε δεν θα είναι τελικά οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι 15 πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας αυτές που θα κατέχουν αυτά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Πρόκειται για μια στρατηγική για να ξεφορτωθούν την εκπαίδευση των ανεπιθύμητων, σκεπτόμενων, διαμαρτυρόμενων παιδιών των φτωχών οικογενειών. Αφήστε με να σας δώσω μια ιδέα για την εκπαίδευση στη Γερμανία, η οποία πάει κατά διαόλου. Τον τελευταίο χρόνο, έχει καθιερωθεί το λεγόμενο Bachelor στα πανεπιστήμια που περιλαμβάνει ημερήσιο πρόγραμμα παρακολουθήσεων, όπως στα σχολεία, αν δεν θέλεις να σε πετάξουν έξω απο το πανεπιστήμιο. Αυτό αφαιρεί τη δυνατότητα από τον κάθε φοιτητή να δουλέψει, αν οι γονείς του δεν μπορούν να πληρώσουν τα καθημερινά του έξοδα. Επειδή ήδη στη Γερμανία όλοι οι φοιτητές πληρώνουν δίδακτρα για τις σπουδές τους, οι χαμηλές κοινωνικές τάξεις δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και με αυτή προοπτικές μιας καλύτερης ζωής. Πρώτα πληρώνουν φόρους, μετά πληρώνουν δίδακτρα και τέλος πρέπει να βρουν φαγητό και νοίκι, χάρη στη δομή των γερμανικών πανεπιστημίων. Και φυσικά, ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό, αφού δεν υπάρχει αντίστοιχη ρύθμιση με το άρθρο 16. Αντίστοιχο μέλλον περιμένει την Ελλάδα, οπότε δεν δυσκολευόμαστε να μαντέψουμε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Για να κερδηθεί η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χρειάζεται ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζομένων – στοιχεία που σίγουρα το φοιτητικό κίνημα έχει επιδείξει.
Ξέρω ότι δεν θα με αφήσουν να βγω από δω μέσα, αφού η αλληλεγγύη υπέρ της αποφυλάκισής μου λειτουργεί ήδη ως δείκτης για τη θέλησή μας να δημιουργήσουμε μια μεγάλη κοινότητα. Επομένως, με χρειάζονται εδώ μέσα για να μπορούν να κρίνουν σε πιο βαθμό εξελίσσεται η αντίσταση εναντίον τους. Στις αρχές του χρόνου είχα διαβάσει κατά τύχη σε μια γερμανική εφημερίδα ότι βαθμιαία η ελληνική αστυνομία αλλάζει τη στρατηγική της στις διαδηλώσεις και ότι θα καθιερώσουν μια ειδική ομάδα σύλληψης. Σκεφτόμουν ότι ίσως είχαν αποφασίσει, μετά από ευρωπαϊκή πίεση, να μη ρίχνουν δακρυγόνα και να δηλητηριάζουν όποιον βγαίνει να φωνάξει στους δρόμους, μια πρακτική μοναδική σε αυτή τη χώρα, με τόση αλόγιστη χρήση επικίνδυνων χημικών που τύφλωσαν κι εμένα και με έριξαν στα χέρια τους, χωρίς να έχω κάνει τίποτα, με αποτέλεσμα να με μετατρέψουν σε αποδιοπομπαίο τράγο, αν και συνελήφθην χωρίς να κρατάω τίποτα πάνω μου ούτε με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά όταν στις 8 Μάρτη είδα στην τηλεόραση τους ένστολους με τις φυσούνες να στέκονται πίσω από τα ΜΑΤ, είπα στον εαυτό μου να μην πιστέψει ποτέ ξανά τίποτα απο αυτά που προσπαθούν τα ΜΜΕ να μου πουλήσουν. Κι αυτό γιατί οποιοσδήποτε σκεπτόμενος μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί οι σκουπιδάνθρωποι –όπως μ΄ αρέσει να τους αποκαλώ– έχουν ως επιπλέον σκοπό, από τη θέση τους και με τον εξοπλισμό τους, να εμποδίσουν τους ανθρώπους που κείτονται μέσα στα αίματά τους, δαρμένοι από τα ΜΑΤ, να συρθούν σε ασφαλές μέρος. Aν δεν ήταν τόσο λυπηρό, θα γελούσα με όλη τούτη την καταφανή βία, που επιδεικνύει η υποτιθέμενη μεταρρύθμιση στα σώματα ασφαλείας αυτής της χώρας.
Και αναρωτιέμαι, τι άραγε παίρνουν οι δημοσιογράφοι και δεν μπορούν να σκεφτούν ή είναι απλώς ότι δεν έχουν φάει ποτέ ξύλο «κατά λάθος» ή «σκόπιμα» και δεν χρειάστηκε ποτέ να διαμαρτυρηθούν για τίποτα και επομένως δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε. Αν επισκεύαζα αυτοκίνητα χωρίς να έχω ιδέα, οι πελάτες μου θα είχαν πάει σε άλλο τεχνίτη. Εξαιτίας της διαμονής μου –ή, καλύτερα, της αναγκαστικής παράτασης των διακοπών μου- στην Ελλάδα κατάλαβα ότι είμαι πολύ τυχερός που πρόλαβα να μάθω μια πραγματική τέχνη, και ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί, και ακόμα περισσότερο αισθάνομαι οίκτο για τους αστυνομικούς που είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν ισχυρά χημικά για όλη τους τη ζωή, καταστρέφοντας τα σώματά τους, μεταβάλλοντας το γενετικό τους κώδικα, και κληρονομώντας τον στα παιδιά τους, τα οποία πιθανόν να μην μπορέσουν να τα δουν να μεγαλώνουν! Τι δυστυχία! Για μένα, η ασχήμια αυτής της μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης φαίνεται κάθε μέρα στην τηλεόραση. Πολλά βήματα που έχουν γίνει από τη γερμανική κυβέρνηση, όποιο κόμμα και να βρίσκεται σε αυτή, με το επιχείρημα ότι βελτιώνουν την κοινωνική κατάσταση, έχουν προκαλέσει πόλωση ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, με αποτέλεσμα εικόνες γέρων που μαζεύουν άδεια μπουκάλια και ανθρώπων που ψάχνουν τα σκουπίδια και μαζεύουν αποφάγια και παλιοσίδερα να έχει γίνει πολύ συνηθισμένη τα τελευταία 2 χρόνια. Από δω και πέρα, κάθε φορά που θα τους βλέπετε όλο και πιο συχνά στην καθημερινή σας ζωή, θυμηθείτε ότι όταν φτάσουμε όλοι και όλες να ανακατεύουμε τα σκουπίδια μαζί θα είναι πολύ αργά για να δράσουμε.
Η βιαιότητα των ΜΑΤ σε όλες τις κοινωνικά έντονες καταστάσεις είναι η μόνη μέθοδος που γνωρίζουν για να αντιμετωπίσουν τη δυνατότητά μας να κινητοποιούμαστε, όλοι, κι εγώ κι εσείς, και είναι προφανές ότι ο μοναδικός σκοπός τους είναι να μας μπερδέψουν, να μας τρομάξουν και κυρίως να μας διασπάσουν. Γι αυτό, παρακαλώ, βγάλτε μας όλους από δω, γιατί είναι φανερό ότι ακολουθούν την ίδια τακτική για να απομονώσουν τις ιδέες μας από τις συζητήσεις για την τακτική ενός κοινού αγώνα φοιτητών, εργαζομένων και ανέργων.
Τίμο
ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ Β.ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
Η δημοκρατία βλέποντας το κύμα οργής να μεγαλώνει και να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις χρησιμοποιεί τη μόνη μέθοδο που ξέρει πολύ καλά να εφαρμόζει (καλυμμένη με το νεοφιλελεύθερο προσωπείο της), την ωμή καταστολή και την τρομοκρατία. Ενώ τα ΜΜΕ και η καθεστωτική αριστερά οργιάζουν για προβοκάτορες και κουκουλοφόρους, οι δυνάμεις καταστολής προσπαθούν να διαλύσουν οποιαδήποτε προσπάθεια ξεφεύγει από τα όρια της απλής διαμαρτυρίας στο δρόμο. Έτσι η προσπάθεια προσέγγισης και σπασίματος του κλοιού των ΜΑΤ έξω από τη βουλή έχει σαν αποτέλεσμα τη ρίψη αμέτρητων ασφυξιογόνων και χτυπήματος της πορείας με γκλόπς. Με αυτή τη φανερά ωμή βία της δημοκρατίας, οι διαδηλωτές εξοπλίζονται με μέσα αυτοπροστασίας και αντιμετώπισης των δολοφονικών μονάδων του κράτους.
Στις τελευταίες πορείες σχετικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση οι σημαίες, οι αντιασφυξιογόνες μάσκες, τα γυαλιά κ.α. βρίσκονται στην κατοχή πολλών διαδηλωτών. Αλληλέγγυα κοινωνικά κομμάτια κατεβαίνουν στο δρόμο δίπλα στους φοιτητές, ξέροντας ότι αυτή η επίθεση του κράτους είναι ενάντια σε όλη την κοινωνία.
Ως αναρχικός συμμετείχα σε πολλές φοιτητικές πορείες την τελευταία περίοδο, όντας αλληλέγγυος σε αγωνιζόμενους ανθρώπους. Έτσι και στην πανελλαδική πορεία της 8ης Μαρτίου κατέβηκα πάλι στους δρόμους παίρνοντας μαζί μου μέσα αυτοπροστασίας για τις δολοφονικές επιθέσεις των ΜΑΤ (μάσκα, γυαλιά). Στο ύψος της βουλής ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ προσπαθούν να διαλύσουν την πορεία και συναντούν την αντίσταση των διαδηλωτών, οι οποίοι τους απωθούν με πέτρες, ξύλα και άλλα αντικείμενα. Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική για πολύ ώρα από το νέφος των χημικών. Στη συνέχεια και όταν η ατμόσφαιρα καθαρίζει λίγο, αρχίζει να προχωράει η πορεία με κατεύθυνση τα Προπύλαια μέσω της Πανεπιστημίου. Στο ύψος της Μεγάλης Βρετανίας ο κόσμος δέχεται άγρια επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής με αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι να πανικοβληθούν από τα ασφυξιογόνα και τα χτυπήματα των μπάτσων και να ποδοπατηθούν. Σε αυτό το σημείο συλλαμβάνονται πολλοί ανάμεσά τους και εγώ.
Αφού οδηγούμαστε στη Γ.Α.Δ.Α., αρκετοί από μας χτυπημένοι, απαιτούμε την επικοινωνία με γνωστούς δικηγόρους. Με τη δικαιολογία ότι περιμένουμε να τελειώσει η διαδικασία, δε μας αφήνουν. Από τις 6 το απόγευμα της Πέμπτης μέχρι το πρωί της Παρασκευής δεν έχουμε επαφή με τον έξω κόσμο. Καθʼ όλη τη διάρκεια παρελαύνουν μπροστά μας ΜΑΤατζήδες και ασφαλίτες, κουβαλώντας σημαίες και άλλα αντικείμενα. Μας ζητούν να υπογράψουμε κατάθεση, χωρίς να μας έχουν απαγγείλει κατηγορίες και φυσικά αρνούμαστε. Όταν επιτέλους αφήνουν να έρθουν δικηγόροι, μαθαίνουμε πως κατηγορούμαστε για επιθέσεις με παλούκια σε ΜΑΤ. Άλλοι κρατούμενοι και για κακουργήματα (¨έκρηξη με πρόθεση¨, ¨κατοχή και χρήση εκρηκτικών υλών¨, ¨απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης¨). Και γω όλα αυτά, μαζί με ¨απόπειρα ανθρωποκτονίας¨… Με καταθέσεις και μαρτυρίες ΜΑΤατζήδων και ¨μοίρασμα¨ αντικειμένων που κουβάλησαν στην Ασφάλεια ώρες μετά.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η εκδικητικότητα του κράτους προς τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, με τις υπερβολικές εγγυήσεις στους φοιτητές που συνελήφθησαν με βαριές κατηγορίες (κακουργήματα) και με την προφυλάκισή μου. Η σύλληψή μου για τη συμμετοχή μου στην εξέγερση του πολυτεχνείου το ʼ95 και η συνολικότερη δράση μου ως αναρχικός είναι το μαύρο πανί για τις διωκτικές υπηρεσίες της δημοκρατίας. Όποιος αγωνιζόμενος άνθρωπος πέφτει στα χέρια του κράτους φορτώνεται όλο τον ποινικό κώδικα και κινδυνεύει να μείνει στη φυλακή για πολύ καιρό. Η εκτεταμένη προφυλάκιση των ¨τριών του Ε.Κ.Φ.¨, η συνεχιζόμενη προφυλάκιση του αναρχικού Νίκου Κουνταρδά, η πρόσφατη προφυλάκιση του αναρχικού Παναγιώτη Ασπιώτη, οι συνεχείς μεταγωγές του προφυλακισμένου αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, δείχνουν την ανησυχία της εξουσίας για τις συνεχιζόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Γιατί οι αναρχικοί πάντα συμμετέχουν με το λόγο και με τη δράση τους στον κοινωνικό πόλεμο, ως ενεργό κομμάτι της κοινωνίας.
Αλλά οι διώξεις και οι φυλακίσεις δεν πρόκειται να ανακόψουν αγωνιζόμενους ανθρώπους, που πάντα θα βρίσκονται στους δρόμους, σπάζοντας στην πράξη τον τρόμο που προσπαθεί απεγνωσμένα να διαχύσει το κράτος.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Βασίλης Στεργίου Ά πτέρυγα δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού
