Μελλοθάνατος..

Γιατί μια τέτοια συμφορά ποιός να τηνε σηκώσει
Είχα πάει να ξεχάσω και πιάστηκα στα δίχτυα
Της τρέλλας και της συμφοράς που 'κλεισα και άλλα σπίτια
Σαν αγρίμι φοβισμένο και σαν άνθρωπος με τύψη
Εζητούσα να πεθάνω για να μην με τρώει η θλίψη
Κι όμως δεν ήτανε γραφτό μιά κ έξω να τελειώσω
'Επρεπε κι άλλο ασήκωτο φορτίο να σηκώσω
Μες τους γύψους διπλωμένος και η κατακραυγή του κόσμου
Που οι φυλακές με θρέψαν και γυρνούσα εδώ κι εκεί
Ως φαίνεται σε μένα η μάνα μου δεν μ' έδωσε ευχή
Και τώρα μελλοθάνατος στο χάρο έχω καρτέρι
Να δω η μοίρα μου η σκληρή τι άλλο θα μου φέρει
Δοκιμασίες πέρασα κι αγώνα έχω κάνει
Που αν ήμουνα σε πόλεμο θα φόραγα στεφάνι
Θυσίας δόξας και τιμής που το φορέσαν κι άλλοι
Κι απο μικροί βρεθήκανε απότομα μεγάλοι
Ποια δύναμη μπαμπέσικια της τύχης μας ζυγώνει
Κι άλλος περνάει όμορφα κι άλλος μαραζώνει
Μικρός αλυσοδέθηκα στης απονιάς το γάντζο
Κι η ζωή μου γίνηκε πόνος, σωστό ρομαντζο
Μέσα στο μαύρο μου κελί οι πίκρες φτερουγίζουν

το ποιημα ειναι του Νικόλα και υπάρχει στο βιβλίο του
"Το μακρύ ζειμπέκικο"

Τον Νικό τον γνώρισα προπαραμονή πρωτοχρονιάς. Η Αθήνα ήταν γεμάτη κόσμο, χαμογελαστό , χαρούμενο που είχε βγεί να κάνει τα ψώνια του.Στην γωνία, ο πάγκος του Νικόλα ,ντυμένος πολύ απλά.Τον πλησίασα, του μίλησα,ζεστός σαν να με ήξερε χρόνια,μου προσέφερε το χέρι του για να με χαιρετήσει, με ρώτησε για τη ζωή μου.Μιλήσαμε για ώρα, τον ρώτησα για το πως τα βγάζει πέρα, μου ανοίχτηκε σαν να ΄μασταν φίλοι. Μου πε κάτι που θα το θυμάμαι για πάντα...."οσο χαμηλά και αν σε ρίξουν, πάντα να ξέρεις οτι υπάρχει και κάποιος πιο χαμηλά απο εσένα".Μου προσέφερε το βιβλίο του, έκανα την κίνηση να το πληρώσω...Αρνήθηκε ευγενικα.....
"Θα σου γράψω μια αφιέρωση" μου λεει. Περίμενα να γράψει κάτι συνηθισμένο, κάτι κοινό.Όταν τελείωσε και το διάβασα κατάλαβα πως ο άνθρωπος Νίκος Κοεμτζής, δεν είναι αυτό που κάποιοι προσπάθησαν να παρουσιάσουν, είναι ενας απο τους πιο ζεστούς και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους που γνώρισα ποτε.....

Φιλικά στον ........
για ενθύμιο με αγάπη και εκτίμηση
Αλύπητα κι αν σε χτυπούν τη μια πάνω στην άλλη
δεν πρέπει η απελπησιά, να σου σκύβει το κεφάλι

Με αδελφική αγάπη
Νίκος Κοεμτζής