Διακυρύσσοντας την εξισωτική αναρχική ηθική μας, αρνούμαστε να σφετερισθούμε το δικαίωμα που οι ηθικολόγοι ασκούσαν πάντοτε- εκείνο του ακρωτηριασμού του ατόμου εν ονόματι κάποιου ιδανικού το οποίο θεωρούν καλό. Δεν αναγνωρίζουμε αυτό το δικαίωμα σε κανέναν. Δεν το θέλουμε ούτε και για τον εαυτό μας.Αναγνωρίζουμε την πλήρη και απόλυτη ελευθερία του ατόμου, επιθυμούμε την πληρότητα της ύπαρξης του, την ελεύθερη ανάπτυξη όλων των ικανοτήτων του. Δεν επιθυμούμε να του επιβάλουμε τίποτα, ξαναγυρίζοντας έτσι στην αρχή την οποία ο Φουριέ αντέτασσε στην θρησκευτική ηθική όταν έλεγε: “Αφήστε τους ανθρώπους απολύτως ελεύθερους. Μην τους ακρωτηριάζετε. Αρκετά το έκαναν οι θρησκείες. Μην φοβάστε τα πάθη τους : Σε μια ελεύθερη κοινωνία, δεν θα αποτελούν κανένα κίνδυνο, εφ’ όσον εσείς οι ίδιοι δεν θα αποποιηθείτε την ελευθερία σας, εφ΄ όσον εσείς οι ίδιοι δεν θα επιτρέψετε να σας υποδουλώσουν οι άλλοι, και εφ΄ οσον στα βίαια και αντικοινωνικά πάθη τέτοιων ατόμων θα αντιτάξετε τα δικά σας κοινωνικά πάθη, που θα είναι τουλάχιστον εξ ίσου ισχυρά, τότε δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα απο την ελευθερία”.Αρνούμαστε να ακρωτηριάσουμε το άτομο εν ονόματι οποιουδήποτε ιδανικού: Το μόνο που κρατάμε για το εαυτό μας είναι η ειλικρινής έκφραση της συμπάθειας ή της αντιπάθειας μας για ότι θεωρούμε καλό ή κακό.Στο παρελθόν η εκκλησία απειλούσε τους ανθρώπους με την κόλαση για να τους ηθικοποιήσει και, όπως όλοι γνωρίζουν, το κατόρθωσε: τους εξαχρείωσε. Ο δικαστής απειλεί με την φυλακή, με το μαστίγιο και την αγχόνη, εν ονόματι πάντοτε εκείνων των ιδίων αρχών της κοινωνικότητας, τις οποίες υφάρπαξε απο την κοινωνία και την εξαχρειώνει. Και παρ όλα αυτά, οι κάθε λογής εξουσιαστές στην ιδέα και μόνον, οτι θα μπορούσε ο δικαστής μαζί με τον παππά να εξαφανιστούν απο προσώπου γης, κραυγάζουν οτι η κοινωνία κινδυνεύει.Ε, λοιπόν δεν φοβόμαστε να απορρίψουμε τους δικαστές και τις ποινές τους. Επίσης απορρίπτουμε, όπως και ο Γκιγιώ, κάθε είδος κυρώσεων, κάθε είδος υποχρεωτικής ηθικής. Δεν φοβόμαστε να πούμε: “Κάνε ότι θέλεις, ενήργησε κατά το δοκούν”, διότι είμαστε πεπεισμένοι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, στον βαθμό που θα αφυπνίζεται όλο και περισσότερο και θα απελευθερώνεται απο τα σημερινά δεσμά της, θα πράττει και θα ενεργεί προς μια συγκεκριμένη, ωφέλιμη για την κοινωνία, κατεύθυνση, όπως ακριβώς πιστεύουμε ότι το παιδί θα περπατήσει με τα δύο πόδια και όχι με τα τέσσερα, απλώς επειδή γεννήθηκε απο γονείς που ανήκουν στο είδος άνθρωπος.Διακηρύσσοντας οτι είμαστε αναρχικοί, διακηρύσσουμε εκ προοιμίου οτι αρνούμαστε να κάνουμε στους άλλους ότι δεν θα θέλαμε να μας κάνουνε εκείνοι. Οτι δεν ανεχόμαστε πλέον την ανισότητα, η οποία θα επέτρεπε σε ορισμένους απο εμάς να εκμεταλλευθούν την δύναμη, την δολιότητα ή την επιτηδειότητα τους, κατά τρόπο που εμείς οι ίδοι απεχθανόμαστε. Όμως η ισότητα σε όλα-συνώνυμο της δικαιοσύνης- είναι ακριβώς η αναρχία.Δεν κηρρύσουμε τον πόλεμο ενάντια στην αφηρημένη τριάδα του νόμου, της θρησκείας και της εξουσίας. Με το να γίνουμε αναρχικοί, κηρρύσσουμε τον πόλεμο ενάντια σε όλο αυτό το κύμα της απάτης, της δολιότητας, της εκμετάλλευσης, της διαφθοράς, της διαστροφής που κατέκλυσε τις καρδιές όλων μας.
Κηρύσσουμε τον πόλεμο ενάντια στον τρόπο δράσης και στον τρόπο σκέψης τους. Ο κυβερνώμενος, ο εξαπατημένος, ο εκμεταλλευόμενος, η πόρνη, πληγώνουν πάνω απο όλα το αίσθημα μας περί ισότητας. Εν ονόματι της Ισότητας, δεν θέλουμε πλέον ούτε πόρνες, ούτε εκμεταλλευόμενους, ούτε εξαπατημένους, ούτε κυβερνωμένους.
“Αποσπάσματα απο το βιβλίο του Π. Κροπότκιν ” Η αναρχική ηθική”
