Όποιος είχε την ατυχία να περάσει απο τη Γ΄ πτέρυγα των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού, το πρώτο πράγμα που θα έβλεπε όταν θα έμπαινε μέσα στην πτέρυγα θα ήταν μια τεράστια σημαία του Ελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό σε παραξενεύει αρκετά, διότι εαν κάνεις ένα μικρό περίπατο μέσα στην ακτίνα, θα ακούσεις λίγες φορές κρατούμενους να χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα. Κάνοντας μια πιο προσεκτική παρατήρηση θα ανακαλύψεις ότι συνολικά οι ελληνικής καταγωγής κρατούμενοι είναι σαφέστατα λιγότεροι απο τους αλλοδαπούς.
Η αποστροφή μου για το συγκεκριμένο σύμβολο και αυτών που εκπροσωπεί καθώς και μια τάση για να κατανοήσω αυτό το παράδοξο με ώθησε στο να αναζητήσω τα αίτια αυτής της κίνησης. Μου εξήγησαν λοιπόν ότι παρόλο που οι “Ελληνες” ουσιαστικά μειοψηφούν μέσα στην [τέρυγα, είναι αυτοί που έχουν το πάνω χέρι. Με άλλα λόγια είναι εκείνοι οι οποίοι με πρφόφαση μια φανταστική συλλογική ταυτότητα απολαμβάνουν τα περισσότερα προνόμια. Ο φυλακόβιος εθνικισμός ή πατριωτισμός είναι απο τις πιο βλακώδεις ιδεολογίες που συνάντησα στη ζωή μου. Παρ’ όλο που έχει κάποια κοινά στοιχεία με αυτόν που υπάρχει στην κοινωνία, προεκτείνει και τη σαθρή επιχειρηματολογία του και στον κόσμο της παρανομίας και των φυλακών.
Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο σε συνδυασμό με τις πολυπολιτισμικές συνθήκες και τον πολυφυλετικό χαρακτήρα των κρατουμένων, έχουν αποτελέσει γόνιμο έδαφος για να καρποφορήσει αυτή η αρρώστεια.
Δεν θεωρώ κατ’ ανάγκη αρνητικό, την οργάνωση των κρατουμένων με βάση την χώρα καταγωγής τους, τον τόπο που έχουν γεννηθεί ή ακόμα και τη γλωσσική διάλεκτο, διότι έχω παρατηρήσει οτι αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργεί επικοδομητικά για τους κρατούμενους. Η δημιουργία πολλών μικρών δικτύων αλληλοβοήθειας αποτελούν δομές όπου γίνονται ζυμώσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έγκλειστοι και τα οποία αρκετές φορές καταλήγουν να έχουν διεκδηκιτικό χαρακτήρα. Βοηθάει επίσης αρκετά τους καινούριους κρατούμενους να εγκλιματιστούν και να βρούν τη σειρά τους. Το πρόβλημα έγκειται όταν αυτές οι δομές ξεκινάνε και αποκτούν ανταγωνιστικό χαρακτήρα αναμεταξύ τους και όταν χρησιμοποιούνται για να διασπάσουν το σώμα των κρατουμένων που υπάρχει σε μια ακτίνα. Όταν δηλαδή, ο σκοπός τους δεν ειναι να βελτιωθούν οι συνθήκες κράτησης για όλους, αλλά προνομιακά για αυτούς που αποτελούν αυτήν την κλίκα. Η σωφρονιστική υπηρεσία ευνοεί και εκμεταλλεύεται αυτού του είδους τις αντιπαραθέσεις και τις κλίκες για αυτό και αφθονούν στο περιβάλλον της φυλακής, έστι όπως την έχω βιώσει εγώ τουλάχιστον.
Η Ελληνική σημαία η οποία δεσπόζει πάνω απο τα κεφάλια των εγκλείστων της Γ πτέρυγας θέλει να εξηγήσει με μια κίνηση και με απόλυτους όρους οτι η πτέρυγα ειναι ελληνική, και είναι ελληνική με την ίδια νοοτροπία που μια όμορφη πτέρυγα η Δ για παράδειγμα είναι αλβανική. Η ιστορία ιστορία όμως αυτής της σημαίας, όπως και κάθε άλλης παρόμοιας, είναι αιματοβαμμένη, διότι το καλοκα΄ρι του 2006 κάποιοι κρατούμενοι ένοιωσαν αρκετά δυνατοί έτσι ώστε να αμφισβητίσουν την “ελληνικότητα”της πτέρυγας και βάλθηκαν να κατεβάσουν τη σημαία που κρεμόταν πάνω απο τα κεφάλια τους.Τα κίνητρα τους δεν τα γνωρίζω, μπορεί να μην τους άρεσε η ιδιόρυθμη αυτή αποτίμηση φόρου τιμής σε ένα εκδικητικό κράτος και κοινωνία ή μπορεί να θέλανε να πάρουν αυτοί τα ηνία της πτέρυγας και να αμφισβητίσουν την εξουσία μιας συγκεκριμενης κλίκας. Το κατέβασμα της σημαίας όμως αποτέλεσε αφορμή για να βγούν στην επιφάνεια τα πιο ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου και να ακολουθήσει μια γενικευμένη σύρραξη η οποία άφησε πίσω της 20 τουλάχιστον τραυματίες απο αυτοσχέδια μαχαίρια. Οι ανθρωποφύλακες δεν διανοήθηαν να διακόψουν αυτή την αιματηρή συμπλοκή παρα μόνο όταν τελείωσε, με τους τραυματίες να βρίσκονται αιμόφυρτοι στο πάτωμα της πτέρυγας. Τότε και μόνο τότε διανοήθηκαν να μπουν μέσα στην ακτίνα και να τους στείλουν στο ιατρείο. Ακολούθησε υποχρεωτικός εγκλεισμός στα κελιά για περίπου 4 μέρες μέχρι να ησυχάσουν τα πνεύματα και μεταγωγές-απαγωγές στη μισή ακτίνα. Το μίσος που έχει σπείρει η υπηρεσία για να καταφέρνει να κουμαντάρει τη φυλακή,της γύρισε μπούμεραγκ. Όποιος κοιμάται πατριώτης ξυπνά εθνικιστής και μάλιστα υπό τις κατάλληλες συνθήκες μετατρέπεται σε πορωμένο φονιά, όπως έχει αποδείξει η ιστορία.
Κάμποσους μήνες μετά, με αφορμή την εξέγερση η ιστορία επαναλαμβάνεται. Περίπου 4 ημέρες χρειάστηκαν για να καλμάρουν τα πνεύματα, οι απαγωγές-μεταγωγές ειχαν την ίδια έκταση, όμως αυτή τη φορά η ιστορία γράφτηκε απο την ανάποδη. Αυτή τη φορά οι κρατούμενοι ξεπέρασαν τις όποιες φυλετικές διαφορές ή γλωσσικές δυσκολίες και εναντιώθηκαν στον κοινό εχθρό, βάλανε φωτιές, στήσανε οδοφράγματα. εξοπλιστήκανε με αυτοσχέδια όπλα και όλα αυτά τα στρέψανε σε αυτούς που τους καταπιέζουν ή τουλάχιστον στους φυσικούς εκπροσώπους τους. Αυτό όμως που κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί είναι ότι η συγκεκριμένη σημαία η οπία αποτέλεσε σύμβολο εξουσίας για να χυθεί τόσο αίμα, ύστερα απο μερικούς μήνεςαποτέλεσε σύμβολο καταπίεσης και κάηκε ολοσχερώς σε μια συμβολική κίνηση απο έναν κρατούμενο χωρίς να χυθεί στάλα αίμα.
Όταν οι άνθρωποι ξεπερνάνε τις επίπλαστες διαφορές τους και αντιλαμβάνονται τα κοινά τους συμφέροντα, τότε σταματάνε να γίνονται υποχείρια της εξουσίας και γίνονται πραγματικά επικίνδυνοι απέναντι της. Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ο οποίος έκαψε τη σημαία κρίθηκε ψυχικά απροσάρμοστος και μεταφέρθηκε πειθαρχικά στο ψυχιατρείο όπου του χτύπησαν μια εξαμηνιαία αλομπερτίνα και τον μετατρέψανε σε ρομπότ. Είναι μια κλασσική μέθοδος σωφρονισμού και καταστολής όπου οι “απροσάρμοστοι” μετά την ένεση συμπεριφέρονται για ένα χρονικό διάστημα σαν να τους έχουν κάνει λοβοτομή.
Μετά απο καιρό η σημαία αποκαταστάθηκε με μια καινούρια για να καταλάβουν όλοι οι έλληνες και οι ξένοι οτι η τάξη αποκαταστάθηκε και οι ισορροπίες παρόλο που ανατράπηκαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα επανήλθαν.
Σωτήρης
“Μέρα με τη μέρα όλες οι μέρες είχαν αρχίσει να γίνονται ίδιες. Στο μήνα επάνω, όλη αυτή η χαρά είχε πια εξαφανιστεί. Η ψυχική πολλών κρατουμένων άρχισε πάλι να κλονίζεται, ξαναξεκίνησαν οι αυτοκτονίες, οι αυτοτραυματισμοί και οι θάνατοι απο υπερβολική χρήση ναρκωτικών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι μείναμε με τη γεύση του άγουρου. Λίγες στιγμές ελευθερίας και εκτόνωσης σε ένα ασφυκτικό και καταπιεστικό περιβάλλον, μια απόδειξη ζωής στους έξω ότι ακόμα και μέσα στον τάφο που μας έχουνε κλείσει συνεχίζουμε να αναπνέουμε. Ποτέ δεν αντιλήφθηκα αυτόν τον άνισο πόλεμο με λογικές νίκης ή ήττας. Σημασία έχει να στέκεσαι αξιοπρεπής και να αντιστέκεσαι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να βοηθήσεις όσους περισσότερους γίνεται να ξεστρατίσουν απο το κοπάδι”
