Οι zapatistas μετά την αποφυλάκιση των 7 συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης το 2003
Προς: Τους 7 πρώην πολιτικούς κρατούμενους της Θεσσαλονίκης, Ελλάδα:
Suleiman Dakduk (Σύριος), Fernando Perez, (ισπανός, Burgos) Carlos Martin (ισπανός) και Σπύρο Τσίτσα, Μιχάλη Τραϊκάπη και Δημήτρη Φλιούρα (Έλληνες)
Αγαπητοί σύντροφοι,
Με μεγάλη χαρά πληροφορηθήκαμε τα νέα της πρόσφατης απελευθέρωσής σας δίχως την καταβολή χρηματικής εγγύησης. Βγήκατε επιτέλους από τις Ελληνικές φυλακές, αλλά όχι λόγω της καλής θέλησης της κυβέρνησης της χώρας αυτής.
Χρειάστηκε η κινητοποίηση πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο και στις χώρες καταγωγής σας, ανθρώπων που διαμαρτυρόντουσαν εναντίον της άδικης σύλληψής σας, εναντίον των ψευδών κατηγοριών (τις οποίες δεν μπόρεσε να στηρίξει ο εισαγγελέας), καθώς και εναντίον της τρομοκράτησής σας και της απάνθρωπης μεταχείρισής σας από την αστυνομία. Για να κατορθώσετε να βγείτε από την φυλακή χρειάστηκε να αποφασίσετε να τρέφεστε μονάχα με την αξιοπρέπειά σας, ξεκινώντας μια απεργία πείνας που κράτησε παραπάνω από 50 μέρες.
Λυπούμαστε που αναγκαστήκατε να χρησιμοποιήσετε τα πιο ακραία μέσα για να διαμαρτυρηθείτε για την άδικη κράτησή σας. Λυπούμαστε που η υγεία σας έχει κακοπάθει και τα νεαρά σας σώματα είναι ασθενικά. Χαιρόμαστε όμως που είστε ελεύθεροι. Χρειάζεται τώρα να φροντίσετε την υγεία σας και να γίνετε δυνατοί, εννοούμε δυνατότεροι, καθώς ο αγώνας για την πλήρη απελευθέρωσή σας δεν έχει λήξει ακόμα. Εξαρτάται από την δίκη σας, μια δίκη που η Ελληνική κυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει για να σας παρουσιάσει ως εγκληματίες. Όπως όλες οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις έτσι και η Ελληνική ποινικοποιεί τα κοινωνικά κινήματα και τις κοινωνικές διαμαρτυρίες.
Οι κυβερνώντες θεωρούν πάντα παράνομους τους αγώνες για ελευθερία και την δικαιοσύνη. Για αυτούς κάθε κριτική και διαμαρτυρία εναντίον του νεοφιλελευθερισμού είναι έγκλημα ισοδύναμο με "τρομοκρατία". Τους κυριεύει φόβος και πανικός όταν βλέπουν πως είμαστε χιλιάδες και εκατομμύρια όσοι, μαζί σας, λέμε παντού και σε όλες τις γλώσσες:
"Φτάνει πια! Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός και αναγκαίος!
" Αγαπητοί 7, Σουλεϊμάν, Κάρλος, Σάιμον, Φερνάντο, Σπύρο, Μιχάλη και Δημήτρη
Δεχθείτε καθένας σας, τους εναγκαλισμούς αλληλεγγύης μας: εναγκαλισμούς που απαιτούν την πλήρη, απεριόριστη και άμεση απελευθέρωσή σας.
Αδελφικά
Ελευθερία!
Δικαιοσύνη!
Δημοκρατία!
Frente Zapatista de Liberación Nacional
«Δεν χρειάζεται να κατακτήσουμε τον κόσμο, αρκεί να τον ξανακτίσουμε από την αρχή σωστά»
Τσιάπας: Τόσο μακριά, τόσο κοντά.
Η Ζαπατιστική εξέγερση της 1ης Γενάρη του 1994 εγκαινίασε την εποχή μας με ένα στίγμα που μέχρι τις μέρες μας παραμένει ζωντανό. Είναι το στίγμα της οριζόντιας κοινωνικής εξέγερσης κατά του νεοφιλελευθερισμού, ενάντια στην οικονομία της αγοράς για την ανθρωπότητα όπως λέγανε και λένε οι Ζαπατίστας.
Δεν είναι τυχαίο ούτε στερείται επαναστατικού συμβολισμού το γεγονός ότι διάλεξαν την ίδια μέρα που το Μεξικό και οι ΗΠΑ υπέγραφαν τη NAFTA (την ζώνη ελεύθερου εμπορίου).
10 χρόνια τώρα οι Ζαπατίστας έχουν κάνει βήματα όχι μόνο προς τα μπρος αλλά και βήματα που αντέχουν.
Σ' αυτή τη δεκαετή πορεία τους κατέδειξαν κόντρα στους ντετερμινισμούς και τις νομοτέλειες κόντρα στους δήθεν νόμους της ιστορίας πώς η εξέλιξη είναι δυνατή αρκεί να την επιλεγούμε ως συλλογική κοινωνική διαδικασία. Και μάλιστα δυνατή με τη διττή σημασία της λέξης. Και ισχυρή και πραγματοποιήσιμη.
Η οριζόντια οργάνωση των κοινοτήτων ως αναπόσπαστο κομμάτι της κεντρικής πολιτικής θέσης για μη κατάληψη της εξουσίας κάνει τη ζαπατιστική εξέγερση όχι μόνο σύγχρονη αλλά και παραδειγματική για όσους επιθυμούν έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους.
Πάνω σ' αυτό το σημείο πρέπει να σταθούμε και να κατανοήσουμε την "ουσία του πράγματος· το μήνυμα της πράξης".
Κι αυτό γιατί η εικόνα των εξαθλιωμένων ιθαγενών, των πεινασμένων ινδιάνων από μόνη της μπορεί να συγκινήσει και να δικαιολογήσει τα προφανή απέναντι στα οποία κι ο πιο δύσπιστος γνέφει συγκαταβατικά. Αλλά εικόνα χωρίς μήνυμα είναι μετέωρη, δεν κινητοποιεί.
Η επανάσταση των φτωχών, με τις γυναίκες να ζητάνε δικαίωμα στη γέννα, και τα παιδιά καραμέλες, δικαιολογείται αλλά αδυνατεί να κινητοποιήσει τον κόσμο για τον οποίο η φτώχεια ορίζεται αλλιώς και πάντως όχι ως ένδεια βιολογική αλλά ως ένδεια κοινωνική έναντι του παραγόμενου πλούτου. Κι εδώ το μήνυμα χρειάζεται κοινωνική "μετάφραση".
Διότι Αριστερά και Δεξιά της εικόνας σφίγγει η μέγγενη των σταδίων και της ανάπτυξης της ιστορικής αναγκαιότητας και της γραμμικής εξέλιξης με απόληξη το τέλος της ιστορίας είτε αυτή είναι αποθηκευμένη μια για πάντα στο παρόν (καπιταλισμός, κοινοβουλευτική δημοκρατία, κατανάλωση), είτε είναι ήδη γνωστή υποθήκη του μέλλοντος (κομμουνισμός, ολοκληρωμένος άνθρωπος).
Όμως τίποτα απ' όλ' αυτά δεν συμβαίνει στην Τσιάπας, στον εξεγερμένο Νότο του Μεξικού. Με λόγο ποιητικό και ριζοσπαστικό, αψηφώντας τους μύθους των ιδεολογιών και του πατερναλισμού των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών άνοιξαν ένα παράθυρο για να τις αντικρίσουν όχι για να τους μοιάσουν αλλά για να αντισταθούν πρωτοτυπώντας έναντι όλων των αντάρτικων που γνωρίσαμε στην πρόσφατη ιστορία μας. Η κριτική των όπλων έμεινε στην σκιά των όπλων της κριτικής. Και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Και πόσο εύθραυστη είναι αυτή η σχέση. Κι αυτό φαίνεται πώς οι αντάρτες του EZLN το γνωρίζουν πολύ καλά. Η συνειδητή απειθαρχία απέναντι στην δύναμη των όπλων που εφάρμοσε η φάλαγγα Ντουρούτι στον Ισπανικό Εμφύλιο ξαναβρίσκει το νόημά της στα βουνά της Τσιάπας.
Κι όπως λένε οι ίδιοι οι αντάρτες, το παράθυρο που άνοιξε για να δουν τον κόσμο είναι το ίδιο παράθυρο μέσα από το οποίο μπορούμε να δούμε την πηγή της δύναμής τους. Τις αυτόνομες κοινότητες όπου η εξεγερμένη αξιοπρέπεια αντιπαρέρχεται τη φτώχεια υποδηλώνοντάς μας ότι η ελευθερία δεν είναι το ειδυλλιακό τοπίο της ανάγκης, πώς το "είναι" και το "έχειν" συχνά είναι αντιμαχόμενα αλλά σίγουρα δεν είναι ανάλογα. Οι κοινωνίες των αυτόνομων κοινοτήτων δεν είναι προϊόν αδράνειας της ιστορικής δήθεν γραμμικότητας, δεν απλώνουν το χέρι στην αριστεροδέξια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Οι αυτόνομες κοινότητες των ινδιάνων είναι η αντιιστορία στην "Ιστορία", είναι το χάσμα στην "εξέλιξη", η ανομία στο "νόμο", είναι το στοίχημα της παίδευσης του ελεύθερου ατόμου που πραγματώνεται εντός και διαμέσου των άλλων. Κι απ' αυτό το στοίχημα ή θα αποδράσουμε ή θα αναλάβουμε την ευθύνη της συμμετοχής εδώ και τώρα.
Αυτό, το δικό μας στοίχημα, είναι που χωρίζει τη συμπάθεια και την ελεημοσύνη απ' την Αλληλεγγύη. Η εξέγερση στην Τσιάπας είναι τόσο μακριά αλλά τόσο κοντά. Να την μεταφράσουμε, δηλαδή να την δούμε! |
