Εκείνο το πρωινό όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη έφοδο στα ταμεία της εθνικής τράπεζας. Η αδρεναλίνη στο full, οι λεπτοδείκτες δίναν το τέμπο της αντίστροφης μέτρησης, τα πιστόλια οπλισμένα έκοβαν βόλτες γύρω από ανυποψίαστους πολίτες φυλαγμένα στην κρύπτη τους. Οι μέρες γίναν ώρες και οι ώρες δευτερόλεπτα τυλιγμένα με εικόνες.
Ο κόσμος της έργασίας υποκλίνεται στα βήματά σου και η αίσθηση του παρανόμου αγγίζει για λίγο την απόλυτη ελευθερία.Υπάρχει άραγε κάτι πιο όμορφο; Πιό όμορφο από αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα; Ικανά να “σκλαβώσουν” την ύπαρξή σου.Νοιώθεις ξένος μέσα στην πόλη. Είσαι ξένος γι αυτήν. Η αρχιτεκτονική της νομιμότητας δε σε χωράει. Το αισθάνεσαι.
Είσαι τσιτωμένος.Επιθυμείς την εκτροπή. Είσαι η εκτροπή.Η οργάνωση της σιωπής παραβιάζεται από τους αρνητές της.Η πλήξη σε αφήνει παγερά αδάφορο. Ή είσαι μέρος του προβλήματος ή κομμάτι της λύσης.
Θυμάσαι…Η εργασία σου υπόσχεται “τα πάντα”. Ηθική, κοινωνικοποίηση, χρήμα. Και σαν αντάλλαγμα σου δίνει το δικαίωμα να καταναλώσεις. Να εξαργυρώσεις τον χαμένο σου χρόνο σε εικόνα.Έχεις μια τελευταία ευκαιρία να πετάξεις το πιστόλι. Να γυρίσεις πίσω και να ανταποκριθείς στο φλερτ της εργασίας.Τα δευτερόλεπτα παγώνουν. Κλείνεις τα μάτια και κάνεις μια ευχή: να μείνουν για πάντα παγωμένα.Η αστυνομική ταυτότητα δε σε βαραίνει πιά.Ανάβεις ένα τσιγάρο. Ένα περιπολικό διασχίζει το δρόμο. Είσαι έτοιμος. Πιό έτοιμος από ποτέ. Κάνεις τα τελευταία check, αποφεύγεις την πολυκοσμία και τις κάμερες.Ήρθε η ώρα.
Οι κουκούλες κατεβαίνουν και η παράσταση αρχίζει.Η πόρτα ανοίγει εύκολα και οι πελάτες μεταμορφώνονται σε κομπάρσοι στην πιο σύντομη ταινία της ζωής τους. Τοποθετείς, μαζεύεις, παρατηρείς, κοιτάς το ρολόι σου, εποπτεύεις, αποχωρείς.Τρέχεις, τίποτα δεν είναι με το μέρος σου εκείνη τη στιγμή. Ο χρόνος καταργήθηκε.Θες να το φωνάξεις και να το μάθουν όλοι.Δεν είναι το χρήμα.Είναι το συναίσθημα της απελευθέρωσης και οι καθαρές ανάσες της διαφυγής σου.
Γιώργος Βούτσης Βογιατζής – Οργισμένες μειοψηφίες
