‘Ενα χρόνο και μερικές εβδομάδες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τον μπάτσο Κορκονέα και στον συνεργό του μπάτσο Σαραλιώτη, του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται πουθενά επιμελώς απο τα Μ.Μ.Ε, ξεκινά η δίκη της υπόθεσης στα Δικαστήρια της ‘Αμφισσας.
Σε μια επιμελώς διαλεγμένη πόλη, όπου οι κάτοικοι της ( όπως όλων των μικρών πόλεων ) πολύ εύκολα επηρεάζονται απο τα Μ.Μ.Ε και τους τοπικούς χαφιέδες που μήνες τώρα έχουν αρχίσει να σπέρνουν πανικό στην τοπική κοινωνία για επικείμενες καταστροφές περιουσιών, σε μια πόλη που η τοπογραφία της εύκολα μπορεί να την κάνει οχυρό καταστολής απέναντι σε όσους θελήσουν να παρευρεθούν εκεί και φυσικά απέχει αρκετά τόσο απο την Αθήνα όσο και απο την Θεσσαλονίκη, η δικαιοσύνη αποφάσισε να λάμψει εκεί, μιας και παρέχει όλα τα ευνοϊκα για το κράτος και τους εντεταλμένους υπαλλήλους του στοιχεία.
Ο φονιάς και ο συνεργός του θα καθήσουν στο ειδώλιο με συμπαραστάτη τους το γνωστό αληταριό των δικαστικών αιθουσών, οι ένορκοι μεταξύ των οποίων και κάποιοι με αμφίβολο παρελθόν, οι γνωστοί χαφιέδες των Μ.Μ.Ε με τις ρουφιανοκάμερες να κάνουν κοντινά πλάνα στην μητέρα του αδικοχαμένου μικρού στο βωμό της τηλεθέασης, και με την στρατιά των κάθε λογής ένστολων και μή, χαφιέδων του κράτους να κατακλύζουνε την πόλη, το σκηνικό που στήνεται και θα ξεδιπλωθεί στην ‘Αμφισσα, είναι ήδη γνωστό. Τα έχουμε ξαναδεί και δεν περιμένουμε τίποτα διαφορετικό.
Δεν πιστεύουμε και δεν περιμένουμε υπάλληλος του κράτους να δικάσει υπάλληλο του κράτους. Γιατί όπως έχει γραφτεί και σε προκυρήξεις και σε κείμενα πολύ σωστά, ο ένοχος είναι το ίδιο το κράτος. ‘Οπως και στην δίκη Καλτεζά αλλά και τόσων άλλων δολοφονημένων απο το κράτος ανθρώπων, το εφετείο είναι πάντα πρόθυμο να κατεβάσει την οπιαδήποτε ποινή στα δολοφονικά γουρούνια έτσι ώστε να κυκλοφορούν ανάμεσα μας σε μερικά χρόνια , όπως ήδη κάνει ο δολοφόνος του Καλτεζά και τόσοι ακόμα.
Ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης δεν είναι τίποτα διαφορετικό απο τα ανθρωπόμορφα γουρούνια της ΕΛ.ΑΣ που βλέπουμε καθημερινά να χτυπάνε στο ψαχνό είτε με γκλόμπ είτε με σφαίρες, με τους ανθρωποφύλακες στα σωφρονιστικά κολαστήρια που βασανίζουν και σκοτώνουν στο όνομα της “αυτοκτονίας” και στα απόβλητα της Ομαδας Δ που ισοπεδώνουν και περνούν πάνω απο ανθρώπους με τις μηχανές τους.
Απλά η μόνη διαφορά των 2 με τους προαναφερόμενους δολοφόνους είναι η τύχη, γιατί απο τύχη δεν θρηνούμε θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας ( βλ. τραυματισμό Κουτσουμπού απο ανδρίκελο της ομάδας Δ, τραυματισμένους διαδηλωτές που σωριάζονται στην άσφαλτο μετά απο δολοφονικά χτυπήματα με γκλόμπ και άτυχους μετανάστες που σέρνονται στα Αστυνομικά τμήματα μέσα στα αίματα, αν καταφέρουν και βγούν ζωντανοί ).
Εν δυνάμη δολοφόνοι υπάρχουνε πατού δίπλα μας, στον δρόμο, στις γειτονιές μας…Πρόθυμοι για μια χούφτα ευρώ να εξυπηρετήσουν τον δημοκρατικό αφέντη τους που ονομάζεται κράτος. Για αυτά τα περιττώματα δεν χρειάζεται καμία λύπηση, κανένας οίκτος.
Η δολοφονία του 15 χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έκανε την οργή να ξεχειλίσει βγάζοντας στον δρόμο χιλιάδες ανθρώπους, άντρες γυναίκες και παιδιά, ντόπιους και μετανάστες, νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία. Η σειρά των κινητοποιήσεων που ακολούθησε, πρωτόγνωρη για τα Ελλαδικά δεδομένα, δεν μπορούσε να ελεγχθεί απο κανέναν και ούτε στο ελάχιστο.
Σε μια επιμελώς διαλεγμένη πόλη, όπου οι κάτοικοι της ( όπως όλων των μικρών πόλεων ) πολύ εύκολα επηρεάζονται απο τα Μ.Μ.Ε και τους τοπικούς χαφιέδες που μήνες τώρα έχουν αρχίσει να σπέρνουν πανικό στην τοπική κοινωνία για επικείμενες καταστροφές περιουσιών, σε μια πόλη που η τοπογραφία της εύκολα μπορεί να την κάνει οχυρό καταστολής απέναντι σε όσους θελήσουν να παρευρεθούν εκεί και φυσικά απέχει αρκετά τόσο απο την Αθήνα όσο και απο την Θεσσαλονίκη, η δικαιοσύνη αποφάσισε να λάμψει εκεί, μιας και παρέχει όλα τα ευνοϊκα για το κράτος και τους εντεταλμένους υπαλλήλους του στοιχεία.
Ο φονιάς και ο συνεργός του θα καθήσουν στο ειδώλιο με συμπαραστάτη τους το γνωστό αληταριό των δικαστικών αιθουσών, οι ένορκοι μεταξύ των οποίων και κάποιοι με αμφίβολο παρελθόν, οι γνωστοί χαφιέδες των Μ.Μ.Ε με τις ρουφιανοκάμερες να κάνουν κοντινά πλάνα στην μητέρα του αδικοχαμένου μικρού στο βωμό της τηλεθέασης, και με την στρατιά των κάθε λογής ένστολων και μή, χαφιέδων του κράτους να κατακλύζουνε την πόλη, το σκηνικό που στήνεται και θα ξεδιπλωθεί στην ‘Αμφισσα, είναι ήδη γνωστό. Τα έχουμε ξαναδεί και δεν περιμένουμε τίποτα διαφορετικό.
Δεν πιστεύουμε και δεν περιμένουμε υπάλληλος του κράτους να δικάσει υπάλληλο του κράτους. Γιατί όπως έχει γραφτεί και σε προκυρήξεις και σε κείμενα πολύ σωστά, ο ένοχος είναι το ίδιο το κράτος. ‘Οπως και στην δίκη Καλτεζά αλλά και τόσων άλλων δολοφονημένων απο το κράτος ανθρώπων, το εφετείο είναι πάντα πρόθυμο να κατεβάσει την οπιαδήποτε ποινή στα δολοφονικά γουρούνια έτσι ώστε να κυκλοφορούν ανάμεσα μας σε μερικά χρόνια , όπως ήδη κάνει ο δολοφόνος του Καλτεζά και τόσοι ακόμα.
Ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης δεν είναι τίποτα διαφορετικό απο τα ανθρωπόμορφα γουρούνια της ΕΛ.ΑΣ που βλέπουμε καθημερινά να χτυπάνε στο ψαχνό είτε με γκλόμπ είτε με σφαίρες, με τους ανθρωποφύλακες στα σωφρονιστικά κολαστήρια που βασανίζουν και σκοτώνουν στο όνομα της “αυτοκτονίας” και στα απόβλητα της Ομαδας Δ που ισοπεδώνουν και περνούν πάνω απο ανθρώπους με τις μηχανές τους.
Απλά η μόνη διαφορά των 2 με τους προαναφερόμενους δολοφόνους είναι η τύχη, γιατί απο τύχη δεν θρηνούμε θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας ( βλ. τραυματισμό Κουτσουμπού απο ανδρίκελο της ομάδας Δ, τραυματισμένους διαδηλωτές που σωριάζονται στην άσφαλτο μετά απο δολοφονικά χτυπήματα με γκλόμπ και άτυχους μετανάστες που σέρνονται στα Αστυνομικά τμήματα μέσα στα αίματα, αν καταφέρουν και βγούν ζωντανοί ).
Εν δυνάμη δολοφόνοι υπάρχουνε πατού δίπλα μας, στον δρόμο, στις γειτονιές μας…Πρόθυμοι για μια χούφτα ευρώ να εξυπηρετήσουν τον δημοκρατικό αφέντη τους που ονομάζεται κράτος. Για αυτά τα περιττώματα δεν χρειάζεται καμία λύπηση, κανένας οίκτος.
Η δολοφονία του 15 χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έκανε την οργή να ξεχειλίσει βγάζοντας στον δρόμο χιλιάδες ανθρώπους, άντρες γυναίκες και παιδιά, ντόπιους και μετανάστες, νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία. Η σειρά των κινητοποιήσεων που ακολούθησε, πρωτόγνωρη για τα Ελλαδικά δεδομένα, δεν μπορούσε να ελεγχθεί απο κανέναν και ούτε στο ελάχιστο.
Για τον Αλέξανδρο……αυτόν τον μικρό που βρήκε η σφαίρα του μπάτσου, για τον μικρό που κύλησε το δάκρυ μας πίσω απο τα μαντήλια και τις κουκούλες μας την ώρα που άλλοι σπήλωναν την μνήμη του με απευθείας συνδέσεις με νεκροταφεία…ας γίνει κάθε δάκρυ μας οργή που θα τους θάψει.
