Καθώς πάει ο χρόνος για τον ήλιο πάλι
Μέσ’ την ερήμωση πώς αναπαύονται
Μοιάζοντας των ανέμων θ’ αναγγείλω μια νέα ελπίδα
Χαρίζω στην πόλη το πολύτιμο βλέμμα μου”
Μέσ’ την ερήμωση πώς αναπαύονται
Μοιάζοντας των ανέμων θ’ αναγγείλω μια νέα ελπίδα
Χαρίζω στην πόλη το πολύτιμο βλέμμα μου”
Ο Λάμπρος είναι αυτός με τον οποίο υπερασπιστήκαμε το ίδιο οδόφραγμα…
Είναι το φιλικό χτύπημα στην πλάτη όταν το χρειαζόσουνα…
Είναι η θολή απο τους καπνούς μα πάντα παρούσα φιγούρα μέσα στις φωτιές της σύγκρουσης….
Είναι ο διπλανός σου σε μια συνέλευση..σε μια εκδήλωση..
Είναι ένας απο τους κρίκους των αλυσιδών περιφρούρησης στις πορείες μας…
Είναι οι κρυφές διαδρομές-διαφυγές που χαράζουμε στην πόλη…
Είναι το φιλικό χτύπημα στην πλάτη όταν το χρειαζόσουνα…
Είναι η θολή απο τους καπνούς μα πάντα παρούσα φιγούρα μέσα στις φωτιές της σύγκρουσης….
Είναι ο διπλανός σου σε μια συνέλευση..σε μια εκδήλωση..
Είναι ένας απο τους κρίκους των αλυσιδών περιφρούρησης στις πορείες μας…
Είναι οι κρυφές διαδρομές-διαφυγές που χαράζουμε στην πόλη…
Για τον Λάμπρο που πυροβολήθηκε πισώπλατα στις 10 Μαρτίου
απο τους προστάτες της Δημοκρατίας…
Καλή αντάμωση σύντροφε…
